Onze kinderen
Vele gelovigen hebben er de mond van vol als het om “opwekking” gaat. En terecht, een geestelijke herleving is meer dan ooit nodig. Niet alleen voor stad en land, maar ook om het geestelijke klimaat in onze gezinnen te veranderen.
Ik geloof namelijk, dat een echte opwekking niet alleen van invloed zal zijn op het leven van volwassenen, maar ook op het leven van kinderen. Zij zullen meer dan ooit hun toevlucht zoeken bij de Here Jezus. Een echte opwekking is zichtbaar door de bekering van de jeugd. Bij elke opwekking hebben wij een groot aantal jongelingen, waaronder zelfs heel jonge kinderen, tot geloof zien komen.
Het is ook duidelijk, dat het gebed en de eenheid zeer belangrijk zijn. Dat geldt ook voor het gezin. Een biddend gezin, waar eenheid heerst, zal zijn eigen opwekking beleven.
“De opwekking begint bij ons”, zeggen vele predikers. Zo begint ook de verandering van kinderen bij de verandering van de ouders.
Het is mij opgevallen dat een aantal kinderen van gelovigen zich niet gelukkig voelt in het huis van de Here. Sommigen verlaten op een bepaalde leeftijd de weg van de Here. Enkelen raken zelfs volkomen ontspoord.
Deze ontwikkeling baart mij zorgen. Onze kinderen zouden toch het goede voorbeeld moeten geven op school en in hun omgeving? Het kan toch niet waar zijn dat wij behouden zijn en onze kinderen verloren dreigen te gaan? Ik denk dat iedere gelovige de woorden van Jozua tot een lijfspreuk zou moeten maken: “…Maar ik en mijn huis, wij zullen de Here dienen! “(Jozua 24:15)
Ik ben mij ervan bewust dat de ouders niet altijd debet zijn aan het gedrag van hun kinderen. De kinderen hebben immers een vrije wil en zijn ook onderhevig aan andere invloeden. Toch besef ik dat veel van de ontspoorde kinderen gered zouden zijn, als hun ouders de juiste plaats in het gezin hadden ingenomen.
Ouders die de hele dag voor de televisie zitten, brengen een lauwheid over zichzelf en over hun gezin. Niet biddende ouders produceren een gebedloos gezin. Opvoeders die niet met respect over hun leiders praten, zullen ook het respect van hun kinderen ontberen, met alle gevolgen van dien.
Als het thuis gezellig is, zal het niet in de kinderen opkomen hun toevlucht te zoeken bij hun mobiel. Ouders moeten hun kinderen een thuis geven: hun aandacht, geborgenheid en liefde geven, goed naar hen luisteren, samen bidden en eten. Zij moeten zowel binnen- als buitenshuis leuke dingen met hun kinderen doen. Hun kinderen bemoedigen en niet afkatten als het een keer een beetje minder gaat.
Interesse tonen voor het schoolwerk is ook zeer belangrijk. Ouders moeten ook letten op hetgeen zij door de telefoon zeggen over elkaar, hun voorganger, hun buren en over anderen. De kinderen luisteren mee en een kinderziel is gauw gekwetst. Veel dingen die wij doen of juist niet doen, vormen vaak een belemmering voor de werking van de Heilige Geest in onze gezinnen.
Ook alleenstaande ouders moeten en kunnen zorgen voor een heerlijk thuis. Ik geloof dat de gemeente daarin ook een taak heeft om deze ouders bij te staan, aangezien het niet altijd gemakkelijk is voor een alleenstaande ouder om de kinderen op te voeden.
De gemeente kan een zeer belangrijke rol spelen bij de keuze van de kinderen. Meer dan ooit moeten voorgangers en jeugdleiders zich bezighouden met de problemen waarmee de jeugd geconfronteerd wordt en de Here bidden om wijsheid. Zij kunnen van groot belang zijn voor de geestelijke toekomst van de kinderen.
De jongerenbediening mag dan ook niet alleen bestaan uit het houden van samenkomsten, maar moet ook directe hulp en voorlichting aan de ouders en de kinderen kunnen bieden.
Wij mogen onze kinderen niet kwijtraken aan de wereld. Het evangelie is sterker dan de wereld. Wij hebben hulp nodig van elkaar, wij moeten elkaar meer steunen.
Maar het belangrijkste wapen in het gezin is en blijft toch altijd het samen bidden. Laat één de priester zijn in het gezin en de dagelijkse gezinsbidstonden leiden en het zal niet lang duren of het gezin zal de vruchten daarvan plukken.